I
 

Hoş geldiniz
Nasılda cilalı elleriniz
Ya sözleriniz, yükseklerden Paris kokuyor
İnin o tepelerden kurtlar ulumak için çıkıyor oraya
Anlaşıldı, insan üstü bir varlıksınız.
Hayvan!

                                                 II
 

Hiçbir şekli acı gelmiyor ölümün. Nasıl isterseniz öyle ayırın beni bu resimden. Bakın! Nereye koysanız düzeltilemez şekilde eğreti duruyorum. Burada çok gereksizim mesela, şurada da fazla renkli, ya oraya koysanız(?) Yok uyumsuz… İyisi mi alın siz beni bu rahatsız yaşamdan.

Bir ip getirin, acıyı öğrenip gelmiş olsun. Beni bilsin, desin “bu yorgun” “bu” desin bana ,“bu!” İsimsiz bilsin, isimsiz gelsin… Getirdiniz mi ipi? Asın onu tavana, geçireyim boynumu… Evet, evet şu an hayal edebiliyorum. Bir çöp torbasını kokusu çıkmasın diye, sıkıca bağlamak gibi buruşuk bir his… Yaz mevsimindeyiz ya kokusu çıkarsa…

Öyle olmamalı, şöyle olmalı: Şehrin en yüksek tepesine çıkmalıyım. Yok, bina daha uygun; böyle binalar şehrin en kalabalık yerlerinde olur. Şehrin en yüksek binasından aşağıda ki insanlara bakmak, baktıkça insanların gereksiz telaşlarının benim için asla gerekli olmayacağını içime anlatmak, nasıl yüreklendirecek beni görmelisiniz. Yüksek binalar, bilir misiniz? Her mevsim rüzgârlı olur. Hele bu saatlerde… Gece kadar karanlık işler bunlar, her zaman geceyi beklemek lazım.

Ve açacaksın kollarını, rüzgâra isyan bu. Açacaksın kollarını, özgürlüğe ilk ve son dokunuşun bu. Evet, şimdi de bunu hayal ediyorum. Hastalıktan yeni kalkmış, kaç gündür yemek yememiş boş mideye, buz gibi suyu indirmek gibi bir his...

Anlıyorsun değil mi gece? Çok uzadın diyorum sana… Çok uzadın! Üstelik sigara paketimdeki de boşluk, yokluk… Dumanım da yok diyorum sana. Anlıyorsun değil mi? Bu kadar büyük bir yalnızlık işte…

[Devamı Arka Sayfada]